Het blijft nu al 4 jaar tobben met het uurtarief van de huishoudelijke hulp. Met de decentralisatie per 2015 via de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo) mag elke individuele gemeente zelf beleid maken, en zich ook uitspreken over dit uurtarief. Een uurtarief dat zou moeten liggen, zo begrijp ik, tussen de 26 – 27,50 euro per uur en wat ligt tussen de 25 en 26 euro. Een uurtarief waar de huishoudelijke hulp zelf per uur 14-15 euro bruto aan over houdt! Maar wat vooral opvalt: vooral geen landelijk tarief willen regelen!
Wie zijn er goed mee?
Wie hier vooral voordelen uit halen zijn beleidsmakers en juristen die twisten over het rechtszekerheidsbeginsel. Met de wet in de hand, vele rechtszaken verder en dan nog de gemeentelijke vrijheid verdedigen. Bizar, toch?! Laatste rechtszaak: Uitspraak, 15 juli 2019: “De voorzieningenrechter volgt TGVS (=thuiszorgorganisatie) echter niet in haar stelling dat de verhoging van lonen als gevolg van wijzigingen in de cao één op één moet worden overgenomen in de tarieven van de gemeenten. TGVS heeft deze stelling niet, bijvoorbeeld onder verwijzing naar de wet of jurisprudentie, onderbouwd. De gemeenten zijn daartoe dus niet verplicht en handelen, door dat niet te doen, niet onrechtmatig”
Discussie
En dus blijft er vooral discussie: over wat een rechtmatig uurtarief huishoudelijke hulp is, discussie wat de ‘Algemene Maatregel van Bestuur reële prijs Wmo 2015’ (1 juni 2017) nu precies inhoudt, wat de Vereniging Nederlandse Gemeenten (VNG) met haar Handreiking wil bereiken, over de rapportage van een adviesbureau, of de opgerichte regiegroep wel het juiste aantal meldingen weergeeft. Discussie of de gemeenten (wel) gezamenlijk mogen aanbesteden, of gemeenten moéten aanbesteden of ook een Open House constructie mogen aanbieden. Discussie of gemeenten willen beschikken over huishoudelijke hulp via het aantal uren te geven huishoudelijke hulp óf willen beschikken via het resultaat van een “schone woning”. Met vervolgens de discussie wat “schoon” inhoudt. Discussie of tariefverhoging per uur binnen een gemeente niet te vaak hand in hand gaat met afschalen van zorg om zo het gemeentelijk Wmo-budget in de gaten te houden. En, zie bovenstaand, discussie of het uurtarief een afgesproken cao-stijging uit de VVT-sector moet volgen. Tot slot de discussie, wanneer een zorgaanbieder buitensporige winsten genereert (Follow The Money) en wie dat controleert?
Mooi aanbod? Stijgend zorggebruik!
Gemeenten maken zich terecht zorgen. Inwoners die met hun inkomen zelf huishoudelijke hulp kunnen betalen, kunnen per 2019 een beroep op de gemeente doen. Voor 17,50 euro per vier weken kan het huis worden schoongemaakt. De maatregel kan leiden tot 15 procent meer aanvragen voor Wmo-voorzieningen. Het gaat hier niet om de rechtmatigheid van de gestegen aanvragen, maar om de betaling. Stijging van gebruik was te verwachten, maar is budgettair niet vol te houden als ook vermogende burgers kunnen participeren (blog).
Centrale tariefstelling
In de komende stelseldiscussie (blog) heb ik gepleit om zorgprijzen centraal te laten vaststellen. Het argument dat de kosten per regio kunnen verschillen is in mijn sector, de huisartsenzorg, nooit een argument geweest om een regionale component in te voeren. Sterker, voor ALLE basiszorg van de huisarts, bepaalt de Nederlandse Zorgautoriteit (NZa), weliswaar met een onjuiste methode, het tarief. In de Handreiking van de VNG staan voldoende bouwstenen om te komen tot een goede kostprijsberekening voor huishoudelijke hulp. Als de centrale overheid na vier jaar invoering nog steeds vindt, dat met de opgedane beleidservaringen de 355 gemeenten beter zelf over het uurtarief huishoudelijke hulp kunnen besluiten, dan komt dat, zo blijkt steeds (hier/hier/hier/hier/hier/hier/hier/hier/hier/hier/hier/hier), de slagvaardigheid voor het regelen van essentiële zorg, nu de huishoudelijke hulp, niet ten goede.
Eerdere blogs gerelateerd aan de Wet maatschappelijke ondersteuning
03.06.2014: Budgetten voor Wmo en functioneren sociale wijkteams zijn bekend
01.04.2014: Transitiestress
17.04.2017: Contractering bij decentralisatie: vastlopen in bureaucratie
02.01.2018: Ook bij verwarde personen is persoonsgerichte zorg nodig
22.01.2018: Niet alles kan thuis
29.01.2018: De nulde lijn
28.05.2018: Schuldenproblematiek raakt ook het medisch domein
31.05.2018: Grip op verwardheid vraagt om grip op uitvoering van zorg
17.09.2018: Actiepunten ter voorkoming zorgval zijn bekend, nu de aanpak
10.11.2018: Alleen met interventies zijn problemen in achterstandswijken oplosbaar
03.12.2018: Dezelfde eigen bijdrage voor iedereen lijkt in de Wmo niet houdbaar
13.02.2019: Cliëntondersteuning: graag onafhankelijk en gratis